Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2023

Σάββατο 15 Ιουνίου 2019

Σάββατο 27 Απριλίου 2019

 Ένα βίντεο με φωτογραφίες από τη  θεατρική παράσταση της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ του ΜΠΕΡΤΟΛ ΜΠΡΕΧΤ που δόθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων από "θεατρικό εργαστήρι του 3ου  Γενικού Λυκείου Χανίων " στις 19 και 20 Απριλίου 2019.

 
Φωτογραφία : ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΠΙΑΝΑΚΗΣ




Ο μύθος της Αντιγόνης είναι γνωστός. 

Μια γυναίκα αντιστέκεται στο Νόμο του Κράτους με όπλα τη Δικαιοσύνη, τη Λογική και την Αγάπη, και αυτό τοποθετημένο στο Βερολίνο του 1945.

Τον κλασσικό αυτό μύθο χρησιμοποιεί ο Μπρέχτ, για να δείξει “πιο κοντινά σε μας γεγονότα” ή “και την απουσία αυτών των γεγονότων”.

Έχοντας ζήσει ο ίδιος, τους συμπατριώτες του, να μετατρέπονται σε πειθήνια όργανα του φασισμού, δίνει στην αντίσταση της Αντιγόνης νέο περιεχόμενο, νέα δυναμική. 


Και δεν αφήνει ούτε μια δικαιολογία στον Κρέοντα.

Πλήρης απόρριψη όλων όσων επιδιώκουν και προωθούν τον πόλεμο, είναι το σύνθημά του.
Στον Μπρεχτ ωστόσο δεν υπάρχει καλό και κακό, σωστό και λάθος.
 
Τα πάντα είναι θέμα επιλογών και καλεί τους θεατές να επιλέξουν.

 Το βίντεο στο σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=n4FcDOM_Y-Y

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

Με τη σμίλη του ανέμου και του χρόνου





«…ευτυχία, σωτηρία και παράδεισος για μας ήταν η ανάβαση!»

                                    Νίκος Καζαντζάκης 

Αλλού λειασμένο από τη σμίλη του ανέμου το ορεινό τοπίο της Κρήτης και αλλού απόκρημνο, τραχύ, με αιχμηρά υψώματα,  πλασμένα από τις εναλλαγές των εποχών και τον δυναμισμό της θερμοκρασίας και των ρευμάτων.

Εκεί ψηλά,  ανάμεσα στη βουβή πέτρα και στο λιγοστό χώμα , ένας αόρατος καλλιτέχνης    μεταμορφώνει το σώμα της  Κρήτης , σε έργα τέχνης μιας αλλόκοσμης αισθητικής.

Αλλού σκαλίζει στους βράχους και αλλού πλάθει τους γιγαντιαίους απολιθωμένους κορμούς παμπάλαιων δέντρων που στέκονται επιβλητικά ή υποκλίνονται στο χρόνο,  δηλώνοντας το πείσμα της φύσης να παραμείνει ζωντανή μέσα στους αιώνες , για να διατρανώνει την υψηλή κυριαρχία της.

Καθώς κινούμαι  σ’ αυτά τα δύσβατα μέρη ,  η εμπειρία είναι προκλητική.

Αναπάντεχες εικόνες  , φανερώνονται συχνά, και μένω έκπληκτος με  όλα εκείνα που η σμίλη του χρόνου και του ανέμου ελευθέρωσαν.

Παρατηρώντας  κάθε τους πτυχή , ανακαλύπτω καινούργια σχήματα γεμάτα ρυθμό , που δημιούργησε  ανειρήνευτη διαμάχη των αντιθέσεων.

Μορφές που φαίνονται εσκεμμένα παράδοξες και διφορούμενες, όπως τα όνειρα, όπου το πραγματικό συμπλέκεται με το φαντασιακό.

 Συνειδητοποιώ  ότι τα έργα  αυτά , γεννήθηκαν από  τη φθορά που η ροή του χρόνου ,  συνεπάγεται.

Σκέφτομαι ότι η καταστροφή προηγούμενων μορφών και δομών  και η  δημιουργία νέων , είναι νομοτέλεια στο χωροχρονικό σκηνικό του κόσμου.

Ένας  ατέλειωτος κύκλος γέννησης, θανάτου, αποσύνθεσης και αναγέννησης στην ίδια πάντα κοσμική δυναμική λειτουργία,  είναι σε ισχύ.

Όπως έλεγε ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος  τα πάντα βρίσκονται σε αέναη κίνηση και ροή.

Τίποτε δεν είναι σταθερό.

Για τα πράγματα δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι , αλλά μόνον ότι γίνονται.

Ό,τι υπάρχει είναι η κίνηση, το γίγνεσθαι.

Aιώνια  μεταβολή, αυτό είναι η ουσία του κόσμου.

Μέσα σ’ αυτό το κοσμικό σχέδιο , ο άνθρωπος είναι το μόνο φυσικό όν , που έχει την ικανότητα να ενεργεί κατά τρόπο που να μην συμφωνεί πάντα με τη βούληση της φύσης.

Το αποτέλεσμα  στις μέρες μας το περιγράφει έξοχα ο Γερμανός  φυσικός και φιλόσοφος Καρλ Βαϊτσέκερ με τα λόγια : «  η φύση προηγείται του ανθρώπου αλλά ο άνθρωπος προηγείται της επιστήμης».

Αυτό σημαίνει ότι έχει την ελευθερία της αποδέσμευσης από κάθε  νομικό , επιστημονικό  θρησκευτικό ή άλλο προκαθορισμό για να παράγει νέα γνώση.

Οι εντυπωσιακές ανακαλύψεις που πέτυχε στο χώρο των θετικών επιστημών , της ιατρικής και της τεχνολογίας, και διέλυσε τα σκοτάδια του μεσαίωνα , είναι δείγμα των δυνατοτήτων  που του παρέχει αυτή η ελευθερία.

Ταυτόχρονα  όμως απόκτησε και δυνάμεις κοσμικής κλίμακας από τη διάσπαση του ατόμου και την πυρηνική σύντηξη , που είναι σε θέση  να  εξαφανίσουν  τη ζωή από τη Γη.

Αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρει  στα πλαίσια της ελευθερίας του,  ο  σύγχρονος άνθρωπος , να κατανοήσει  σε βάθος τον κοσμικό εαυτό του,  και  να κρατήσει  τις ομορφιές του μικρού μας πλανήτη ζωντανές,  όσο θα λάμπει  ο Ήλιος.

Απαντώ θετικά στο ερώτημα , ίσως κάτω από την επήρεια της   μέθης  των αρωμάτων  που περιέχει το δυνατό κοκτέιλ που μου προσφέρει ασταμάτητα  ο βουνίσιος άνεμος,  και συνεχίζω τη λυτρωτική μου διαδρομή στη Χανιώτικη μαδάρα.



Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Οι συμβολισμοί του βουνού…



«Ένα τοπίο δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο, απλώς, σύνολο γης, φυτών και υδάτων.

Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού πάνω στην ύλη».

Οδ. Ελύτης
 

Η κορφή του βουνού άρχιζε να ξεχωρίζει στο πρωινό ημίφως και το μισοφέγγαρο να γέρνει για να χαθεί σε λίγη ώρα.

Η δοκιμασία των αλλεπάλληλων στροφών,  ως αναγκαίο  «καθαρτήριο» για την είσοδο στον κόσμο των βουνών,  έφτανε στο τέλος της.

Τη συνέχεια θα  αναλάμβαναν τα  λιγοστά έλατα , τα κυπαρίσσια , τα υψίπεδα , οι ακρώρειες  των λευκών ορέων και ο μυρωδάτος ιονισμένος αέρας της Μαδάρας!

Σαν μια τελετουργία ιερή που θα μας μυήσει στα μυστικά του πανέμορφου τούτου τόπου, με όλες τις αισθήσεις να χαλαρώνουν, καθώς θα περιπλανώνται ελεύθερες στον ορεινό ορίζοντα.

Αφήσαμε  στη σκιά ενός δέντρου το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε με τα πόδια.

Ανηφορίζοντας ,το βουνό αλλάζει χρώμα καθώς ο ήλιος  ανασηκώνεται για να το φωτίσει ολόκληρο.

Οι σκιές στο έδαφος μετακινούνται και σκύβοντας το κεφάλι  μπορείς να παρακολουθήσεις τη βιαστική ζωή που από ώρα έχει αρχίσει να κινείται  ανάμεσα στις πέτρες, μέσα από τις σχισμές τους και κάτω από τα θυμάρια. 

Αν κοντοσταθείς κι ατενίσεις τον ανοικτό ορίζοντα,  θα εκπλαγείς από τον ατέλειωτο κυματισμό των βουνοκορφών που μοιάζει να πάλλεται μπροστά στα μάτια σου προς κάθε κατεύθυνση.

Όλα τα μαγικά συστατικά της ορεινής φύσης συμπλέκονται αρμονικά εδώ, δημιουργώντας ένα απαράμιλλο περιβάλλον.

Συναντούμε δέντρα κάθε ηλικίας που λιγοστεύουν όσο κερδίζουμε υψόμετρο.

 Μερικά είναι αιωνόβια, γέρικα, με χοντρούς κορμούς και πεσμένα κλαδιά.

Άλλα μικρότερα, σα να είναι στη εφηβεία, έχοντας πάρει σχήμα σωστού δέντρου με εντυπωσιακή κορμοστασιά και άλλα μόλις που έχουν γεννηθεί και ξεπροβάλει από το χώμα, εύθραυστα και τρυφερά.

Υπάρχουν όμως και νεκρά δέντρα τριγύρω τους.

 Ξέρακες ανίσκιωτοι σε σχηματισμούς πρωτοφανείς , που εξάπτουν κάθε φαντασία.

 Κάποιοι  πεσμένοι κατά γης ,  ενώ άλλοι στέκονται όρθιοι κι επιβλητικοί σα γίγαντες δίπλα στα πράσινα δέντρα.

Η ζωή και ο θάνατος παρέα.

Λες και η φύση θέλησε με τον τρόπο αυτό να φτιάξει ένα δικό της συμβολισμό.

Γιατί στα μέρη τούτα σε άλλες εποχές , η γη της Κρήτης  «ξεφοβήθηκε το θάνατο» και κατά πως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης , τον συνήθισε κι «έμαθε να παίζει και να γελάει μαζί του»!

Με τις σκέψεις αυτές, συνέχισα την ανοδική πορεία στην απότομη πλαγιά.

Κόντευε μεσημέρι όταν έφτασα στην κορφή.

Κάθισα σε μια πέτρα , πήρα μια βαθειά ανάσα ήπια νερό και προσπάθησα να απαριθμήσω   τις μυρωδιές που έφερνε μαζί του το δροσερό αεράκι.

Απέναντί μου οι  χωρίς δέντρα δίδυμες κορφές το Κάστρο και το Φανάρι, ένοιωθα να με καλούν και να με προκαλούν. Κάτω δεξιά μου ένα βουνό που το λένε  «κακό καστέλι» , μοιάζει με πέτρινη γροθιά που  υψώνεται προς τον ουρανό.

Αφού τράβηξα μερικές ακόμη φωτογραφίες , σηκώθηκα κι αποφάσισα να επιστρέψω.

Άρχισα την κάθοδο ,  περνώντας όσο γίνεται από πιο πολλά σημεία του βουνού που σε κάθε στροφή , μου φαινόταν ξανά σαν κάτι εντελώς διαφορετικό ,  μοναδικό, και  ξεχωριστό.

Αυτή είναι η μαγεία του.

Όλη η φύση είναι μάγεμα  αν την παρατηρήσουμε  χωρίς βιασύνη.

 Αν  βιώσουμε σε βάθος όλο της το μεγαλείο.

Αν την αγαπήσουμε τη σεβαστούμε και τη διατηρήσουμε ζωντανή. 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΑ "Χανιώτικα Νέα"  ΕΔΩ