Ένα αυγουστιάτικο πρωινό στο λιμάνι των Χανίων.

Η θάλασσα δεν είχε ακόμα ησυχάσει από το μελτέμι της προηγούμενης μέρας.

Κυλούσε τα νερά της,  σχηματίζοντας μικρά αργοκίνητα κύματα που έσκαγαν με χάρη στη βάση του φάρου και στα γύρω βράχια.

Κρυμμένος μες στο θαμπό πρωινό φως , ο αόρατος ήλιος , ξεχώριζε αμυδρά μονάχα από το διάχυτο και έντονο κόκκινο χρώμα που υπήρχε στη θέση του.

Από το μέρος εκείνο,  έρχονταν πυκνές οι δέσμες των ακτίνων του,  που έμοιαζαν με ξιφολόγχες στημένες σαν πυραμίδες.

Χρώματα που όσο περνούσε η ώρα γίνονταν όλο και πιο λαμπερά.

 Σαν να ξεπήδαγαν από  ετσεμμένους Βαβυλώνιους βασιλιάδες και βασίλισσες, κυριαρχούσαν παντού.

Η θάλασσα ήταν σαν   χοάνη γεμάτη με λιωμένο χρυσάφι , που κοχλάζοντας ελαφριά τιναζόταν  εκεί που έσκαγε το κύμα σκορπώντας φως και θερμότητα.

Πριν από οκτώ μόλις  λεπτά,  ορμητικά τα κύματα του λευκού φωτός ,  όλα  τα χρώματα της ίριδας  ξεκίνησαν μαζί από την επιφάνεια του ήλιου.

Κάλυψαν την απόσταση που μας χωρίζει με ταχύτητα τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο , τόση δηλαδή που ούτε η φαντασία μας μπορεί να διανοηθεί, ούτε καμιά άλλη υλική οντότητα μπορεί να πιάσει.

Το απαγορεύει ο μέγας  Άλπερτ Αϊνστάιν στην θεωρία της σχετικότητας.

Έφτασαν λοιπόν στην ατμόσφαιρα της Γης , την ώρα που η Ελλάδα και τα Χανιά άρχισαν να φαίνονται από τη θέση του ήλιου.

Δηλαδή το πρωί.

Για να έρθουν όμως μέχρι εμάς, υποχρεώθηκαν  να διασχίσουν ένα  παχύ στρώμα της ατμόσφαιρας ταξιδεύοντας  σχεδόν παράλληλα με το έδαφος.

Κατά την περιπετειώδη  διαδρομή τους , πολλά  έπεσαν πάνω στα μόρια του οξυγόνου και του αζώτου , κι άρχισαν να παίζουν μαζί  το αιώνιο κι αγαπημένο τους παιχνίδι.

Της απορρόφησης  , της ανάλυσης του λευκού φωτός και του διασκορπισμού όλων των χρωμάτων που προκύπτουν  σε τυχαίες διευθύνσεις.

Σκέδαση λέγεται το φαινόμενο  στη γλώσσα της φυσικής,  και εξαρτάται έντονα από το μήκος κύματος.

Η συνέχεια εδω