Όταν κάθεσαι απέναντι από το φάρο , στο Χανιώτικο λιμάνι και ατενίζεις τα κύματα να ξεσπάνε κατά πάνω του με ορμή , διαπιστώνεις
κάπου – κάπου , ότι ο λογισμός σου, μπορεί και
να μην σου ανήκει.
Συνειδητοποιείς πόσο εύκολα
μπορείς να χαθείς στον χωρόχρονο , παρακολουθώντας απλά και μόνο τους
παφλασμούς των κυμάτων.
Το χάζεμα του φάρου με τα
κύματα, φαίνεται ότι προκαλεί μια έκρηξη
ανεξάντλητων παραστάσεων στη φαντασία , που
μόνο εδώ μπορούν να γεννηθούν , και να
θρυμματίσουν τις εικόνες της καθημερινής σου ζωής, χωρίς εσύ να κάνεις τίποτα
παραπάνω , από το να παίζεις με την ομιχλώδη απροσδιοριστία του ορίζοντα.
Αγναντεύεις , χωρίς να επικεντρώνεις κάπου συγκεκριμένα, και ταυτόχρονα αισθάνεσαι ότι μια παράξενη
εσωτερική δύναμη που λες κι
ενεργοποιείται απ’ τα κύματα, σε
μεταφέρει σε τόπους μακρινούς και παράξενους.
Ακολουθώντας το ατέλειωτο
παιχνίδι τους , κάνεις ταξίδια που ποτέ
σου δεν σκέφτηκες.
Πότε ανυψώνεσαι στα παράλληλα σύμπαντα της μοντέρνας Φυσικής, και πότε
καταδύεσαι «μέσα στις θαλασσινές
σπηλιές» του ποιητή Γιώργου Σεφέρη.
Χωρίς τις δεσμεύσεις της επιστημονικής γνώσης
, κινείσαι ελεύθερα στον χώρο και στο χρόνο.
Αυτή την αίσθηση της
ελευθερίας , την προσφέρει το υγρό
σκηνικό που εκτείνεται μπροστά σου, από
το Χανιώτικο λιμάνι μέχρι τα πελάγη τ’ απέραντα.
Ίδιο στους αιώνες των αιώνων
, όσο κι αν ο χρόνος καυχιέται πως αλλάζει το καθετί.
Η συνέχεια ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου